Bir zamanlar üç kıtaya hakimdik
Ah! Nerede kaldı, o eski kimlik?
Çekildik ama, nelerden çekildik!
Bizleri dimdik ayakta tutacak,
Cihattan, şecaattan, fütuhattan
Bizi bizden koparacak hamiyetten
Evet! Değiştik, eski kimlik değil
Dünkü kölen önünde şimdi eğil!
Mabetler hüzünlü, sebiller yanık
Köprüler yıkılmış, nesiller ezik
Çökmüş üstümüze, dumanlı dağlar
ޞu halimize yer, gök, tarih ağlar
Sade bir masal, bir efsane kalmış
Hanlar, hamamlar dağ olmuş, virane kalmış
Akıp giden zaman içinde garip
Yalnızlığa gömülmüş bütün mağrip
Canavar, hem de nasıl bir canavar
“Medeniyet denilen vahşi canavar”
Canavarı boğacak nurlu sahip
ޞarktan garba doğru başımız dimdik
“Kainat insan, insan Allah için
Yaratılmış kainat nizam için”
Fi Sebilillah için adımlar dik
Yürünmeli maziden güç alarak
“Asımın ruhuna” bağlı kalarak
“Asrın idrakine” Türk’ün mührünü
Vurmalı, altın çağını bularak.