Dönsün şu başım fecre kadar bâde-i aşktan:
Akşam doluyor gözlerimin rengine akşam

Ufkumda alev rengi deniz, aşka kanarken,
Mevlâna dedim orda yanan, ޞems’i soran hem

Bilmez çün alev; yandığı her ân eriyor mum,
Membâa döner çünkü sular, çölde kalır kum,

Donmuş bakışım ufka inen sihre vurulmuş:
Rûhum sanırım böyle bir ânımda verilmiş

Yârânı Hudâ varlığın âfâkına işler;
Ömrün de doğar belki gurûbunda güneşler

Kim bildi sözüm; yâri bilir, dehri de bildi
Geçtikçe hayat zâhir olan zehri de bildi

Yıldızla dolûben ebedî dönse de devrân
Akşam verecek gözlerimin rengini her ân!

Uykun var, iliş kabre Hafî; dehre gücün yok
Boy ölçüşecek dehri kuran sihre gücün yok…

Dehr: Dünyâ

mef û lü/ me fâ î lü/ me fâ î lü/ fe û lün

Ankara – 2006