Beşiğe bir bebek düşmeyegörsün
Bir yer buluyorlar hayat çarkında
Hele bir teklesin, hele ki dursun,
Hafakan basıyor daha kırkında

Sahte bir felsefe hançerelerde
Herkes birbirine hayâl zerkinde
Velâkin aktörler pencerelerde
Yanlış çıkışlardan sahne terkinde

Uyuyorlar; ölü! Uyanıyorlar,
Pembe rüyâları boşa çıkanda
Durup düşünmüyor, uslanmıyorlar,
Canlar paslanıyor ceset parkında

Korkuyor, ürküyor, saklanıyorlar,
Diyorlar; ‘demeyin ölüm, sakın hâ’
‘Çok yaşa’ denirse aklanıyorlar
Ne biliyorlarsa ölüm hakkında!

Kaç kişi bilirse durmadan dönen
Bir küre üstünde bulunduğunu,
Kaç kişi bilirse mütemâdiyen
Kalbinin attığı, soluduğunu

Sen ister uzak ol, ister yakında,
Senin de o kadar kişi farkında

Ankara – 2005