Direniyorum, düzleşiyor sesler.
Direnişim, bitişiyle başladi masallarin.
Duvara dokunmakla karişiyorum birşeylere,
çünkü yeni bir ruh ediniyorum kendime.
Duyuyorum, artik daha cesurum.
Söyleyebiliyorum bin şehri bir irmaga tutacagimi,
tadabiliyorum çocuklarin saklambaçlarini,
dogurtabiliyorum bir kadini.
(bir ustanin çekiç seslerini dinledim
marangoz dedi bana herkes talaş kokuyordum
ter kokum susturuyordu onlari)
Ben artik alarmlarla yürüyorum
ve açik mavilikler karişiyor gözlerime.
(ayni mavilikti bu yillar önce duvar dibinde
ölümü üzerinde gördügüm mavilikle)

Gülerken heran aglayabilme yetisine sahibim,
dedemin sakalindaki direnişten ögrendim taş çatlatmayi
ve savaş sicagini anamin karnindan.
Sulari böldüm tüm ayrikligimla.
Asfalti eritiyorum dudaklarimda yürümek gibi;
varilacak bir yerse eger ruhum:
Yolumu bölüşüyorum fahişelerle ve çocuklarla.
Çok eski ilahlarin gözleri
bütün kitaplarin kapaklarinda
ve bütün kapaklarinda kitaplarin.
Tanidik hirçinliklar yakiyor yanimi yöremi,
bense hep duvarin bilinciyleyim.
Yapraklarin düşüşüyle sorguluyorum akan kanimi.

Benim eski rüzgarlarim var,
kolumu kanadimi kirmiş.
Eski savaşlarim var elimin ortasinda pihtilaşmiş.
Yarim vardi benim.
Eski.
Sevişirdik.
Gözleri olsaydi eger,
daha yaklaşacakti bana.
Ölümün resmini çizerken saçlarina,
güneşi, işleyemedim alnina.
Sular pasli akti vücudumda.
Bir dizeyi beklemek kadar firtinaliydim.
Elerim bir kadin kadar dogurgan
ve ben terimi paylaşiyorum taşlarla.
Güvercin kanatlaridir gözlerim.
Yüregim inatla atiyor.
Yüregim inatla seviyor renkleri.
Insanin kenarinda zik zak çiziyorum.
Kafamda yorgun bir ugultuyla
umutlu bir soru;kahredici cevabiyla
“-Abla çayin var mi?”