Dedem dedemi görmüş, selam etmişler
Çocuklardan konuşup, kelam etmişler.
Everelim diye sözleşmişler.
Aradan yıllar geçmiş.
Anam babamı, babam da onu,
Hiç mi hiç görmemişler.
Kaderin cilvesi evlenmişler
Bir gelecek hazırlamak için bize.
Babam Yusuf’la anam Emine.
İlk sırayı vermişler Cengiz’e
Ağlamış abim, gülmüş bazan,
Haber yollanmış, gelmiş Süleyman.
Hoş çocukmuş neylersin.
Allah çok sevip almış, rahmet eylesin.
Ah ile vah ile zaman acıyı silmiş.
El etmişler bana adıma Metin denmiş.
Düşünüp taşınmışlar.
Kız-demişler tanrıya.
O da hemen görmüş.
Dördüncü gelen Gönül’müş.
Üç çocukla şenlenmiş yuvanın hali.
İşi yok gibi çıkagelmiş Ali.
Sıkıdır, serttir, yufkadır yüreği.
Dedemden aldımı komut
Yıkardı haneyi olmazsa dileği.
Cılız hasta çelimsizdi Mesut
Maşallahı vardı.
Dayanmazdı, dometes yoğurt.
Gözlerinde parıltı
Çakmaklar yanar yanar söner.
Sanırım sonuncumuz,
en kücüğümüz “evin aykırısı Ömer”
Anam babam çavuşumuz.
İnsanlığa bu “Manga”dan selam eder.

Denizli – 1973