Penceresinde bir güzel, dışarıda İstanbul,
Bulutlar daha bir mavi, geçiyor usul usul.
Eskiler eskidendi onlar artık bir meçhul,
İstanbulluysan eğer, onu sevmek ilk koşul.

Kadıköyden Beşiktaşa, kalkar beyaz bir vapur,
İnsanlar doluşmuş hepsi birbirinden meşgul.
Yemyeşil bir belgrad, istinye olmuş pul pul,
Eminönünde simitçiler, aç karınlardan mesûl.

Çamlıcada aşıklar, birbirlerine köle kul,
Adalarda faytonla keyif, zorunlu koşul,
Bebek, Balat, Bakırköy, hepsi de bir şumûl,
Kumkapıya bir uğra, bir masaya geç kurul.

Ayasofyanın minareleri, fatih kadar mağrur,
Topkapının surları, tarihe meydan okur.
Neresinde olursan ol, ezan sesi duyulur
Batan Güneş kimi zaman, elle bile tutulur.

Beyoğlunda atılır, nağraların en mutlusu,
İstiklalde kanunlar, tamburlarla akortlu,
Emirgan mis gibidir, sanki minyatür anadolu,
İstanbul bile belli ki, eski bir İstanbullu.

Martıları korkusuz, tüm kuşlardan da cesur,
Gülhanenin koynunda, yalnızlar huzur bulur.
Akşamüstü üsküdara, iner kıpkızıl bir nur,
Arama hiç bulamazsın, İstanbulda bir kusur