çırpınırken dünya kahırlı yörüngesinde
kendi rotasının yolsuzuydu günler
kendi kervansızlığının ıssızı
bulup bulup yitirilen yaşamlar
birikiyordu
sanal aydınlıkların katranlı gölgelerinde
hızla paslanırken yeminler
ve uluslararası sözleşmeler
ölüm
genişletiyordu ürkünç çemberini
atom patlamış bir şehirdi
gelecek
solmuş gülüşlerin kayıtları morglardaydı
kurtlanmış yaralarımız aynalarda
hızla yiterken ateşin sıcaklığı
çoğalıyordu tükenmişlik/susku
sessizce sokuluyordu umudumuzun karasularına
karıncalar intihar taşırken yuvalarına
cenazelere (y)akışıyordu çiçekler
ve kuşlar
sonsuz aydınlıklarla karartılmış şehirlerde
kendi açlığından sorumluydu hırslarımız
üleşilecekti şarkıların bile notaları
toprak
su ve aşk bitmişti
bitmişti insanlık
filmlere sığınıyordu yanık sevdalar

çırpınırken dünya kahırlı yörüngesinde
düşürülmüştü yüreğimizin son kalesi
bir ağıt kalmıştı kendimizden
yine kendimize

Kiraz – Kasım 2004
Kaynak: Çıkınımdaki Azıklar