18 Ocak 2004’de hayatını kaybeden ağabeyim Arif EREN’in anıs

Sana bir şeyler yazmak istedim
Ama her elime kalem alışımda
O yumruk oturuyor
Ne konuşabiliyorum,
Ne yazabiliyorum,
Derdimi kime anlatayım ağabey?

Yapayalnızım şimdi,
O kadar savunmasızım ki,
O kadar yoksunum ki senden
Kime tutunayım şimdi ağabey?

Biliyorum kızıyorsun bana
Ama ne olur kızma
Akan her damla yaşım,
Özlemimi yatıştırıyor
Ve seni çok sevdiğimi hatırlatıyor.

Neler yaşadık 25 yıl boyunca
Hatırlar mısın bilmem?
Kreşte ilk günüm daha yaşım 4
Babam bizi bırakıyor yaban kişilere
Ve ben ağlıyorum
Sen gidip babama tekme atıyorsun
Kardeşimi ağlatma diye.

Hani sokaktayız
İsmi Okan’dı hatırlar mısın?
Kepimi alıp dikenli tellere atmıştı
Ben gene ağlamıştım
Sen de çocuğun kafasına taş attın
Kardeşimi ağlatma diye.
Daha nice kavgalara girdin benim için
Kime güveneyim şimdi ağabey?

Hani son gecende elimi sıkmıştın ya
Hani soluğunu “ıh” diye yüzüme vermiştin ya
Biliyordun benim orada olduğumu
Ve gene ben üzülmeyeyim diye kavga ediyordun
Ama gücün yetmedi
Verdin son nefesini bir hastane yatağında.

Biliyorsun değil mi?
Ebedi yatağına ben yatırdım seni
Topraktan yorganını ellerimle attım.
Sana son bir sözüm var
Binlerce kez teşekkürler
Dünyanın en süper ağabeyi
Ve dünyanın en iyi arkadaşı olduğun için
Binlerce kez teşekkürler
Seni çok ama çok seviyorum ağabey.