Bir karanlık çöktü kalbim orta yerine, ta şuraya
Yönümü görmeden ilerliyorum karanlığın içinde bir gezgin gibi
Sonra bir ışık görüyorum karanlığın içinde tek bir ışık
Adeta “aydınlığa giden bir yol var” yürü dercesine fısıldıyor
Yürüyorum…
Bir kasırga çıkıyor, sert, ürkütücü, sarsıcı, yıkıcı
Alıp savuruyor karanlığın en uçsuz yerine
Yok oluyorum ve bırakıyorum kendimi kasırgaya
Yine bir ışık görüyorum inatla yolumu aydınlatmaya çalışan
Sanki bişeyler anlatmaya çalışıyor gibi ılık bir meltem geliyor
Alıyor beni kasırgadan yavaş ve usulca iterek yeni bir aydınlığa sürüklüyor
Yitirmişliğimle bırakıyorum kendimi ışığın kollarına, gidilene bilmeksizin
Umutlarım kalmıştı halbuki arka kapıda belki de yarınlarım diyordum
Yok olmuştum karanlık beni kemirmiş yok etmişti
Bir tek yüreğimde sevgiyi söküp alamamıştı
Sonra karanlıklar geride kalıyor hiç varolmamışçasına
Bir bir siliniyor gözlerimden kabus, korku ve umutsuzluk.
Yolun aydınlığın sonuna geldiğimde anlıyorum ki…
Gördüğüm aydınlık bir dostun gözündeki ışıltı..
Duyduğum fısıltı bana güç veren, bir dostun haykırışı
Hissettiğim ılık meltem ise yüreğindeki sevgiymiş…

03.03.2003