Sofi’ye

Bazen yaşadığını düşünürsün
Her şey güzel olur sevdiğinle
Pamuk şekeri zannedersin
Öpücükleri

Zaman yoktur beraberken
Sıcak bir çayı yudumlarken
Hikayeler hiç bitmez
Kız kulesine bakarken

Ayrılıklar girer araya
Her dolunayda bir
Barışmalar, sevişmeler, öpücükler
İstanbul yine sizindir
Bedenleriniz çıplakken

Ve biter
Ne pamuk şekeri kalır ne de İstanbul
Yalnızdır iki ruh
Birbirine bu kadar yakınken

Yenisi başlar sonra
Ellerse hep birbirine benzer
Beş parmak işte toplasan on eder
Gözlerde öyle, sadece renkler

Geçmiş içinse yapılacak bir şey yoktur
Adı üstünde geçmiştir senden
Bekleyemezsin kimseyi
Gelecek sana gülümserken