Ey Desdemona,
Uzak yalnizliklarimin kadini, damarlarinda durmuyor kanin
Inadina geceye karişiyor, bir sigara söndürüyorum kalbimin üstünde.
Yoklugunda aşkini planktonlarla besledim ben.
Uçsuz bucaksiz okyanuslara açildim kirik teknemle.
Insanlar mahkemelerinde yargiladi beni.
Suçum ne miydi? Bariş suçlusuymuşum, öyle dediler.

Sonra Desdemona bir mahzene kapattilar gök mavisi.
Her gece milyonlarca yildizdan biri oluyordun avuçlarimda;
En sicagi, en parlagi oluyordun sesin titreyerek,
Uyuyamiyordum, uyutmuyordu rüyamda görmek ihtimali seni.
Sabahlari saçlarin fişkiriyordu taşlarin arasindan güneşe dogru.

– Kalk bariş suçlusu, sirtina hançerler saplayacaklar!
– Ezberledigin bütün sayilari sil aklindan yavaş yavaş.
– Insanlar, magrur insanlar kibritlerle yakacaklar seni.

Ama ben aglayamam Desdemona, aglarsam paramparça olurum;
Sonra sen de susarsin, dünya da susar!