Edirne’de oturan ve unutamadığım sevdiğim kıza

umutlarım gözyaşı oluyor yalnızlığımın kıyısında,
lanetlenmiş sanki günlerim ankarada,
soluksuz ve sessiz yürüyorum dar gelen yollarda,
bakıyorum mehtaba belki bir gün gelirsin diye

yoksa bile bana bakan gözlerin yanımda,
hayalim hep umut oluyor yarınıma,
olmasa giderim diyorum çok uzaklara,
düşünüyorum ki sensizlik haram sanki bana,
bekliyorum belki birgün gelirsin diye

oysa nice umutları eskittik soğuk kış aylarında,
unutmaya dahi teşebbüs edemedim daha,
halimi görenler derdime ağlıyor yanımda,
sevmek çok güzeldi oysa,
bekliyorum halâ belki birgün gelirsin diye

beklerim her yalnızlığımda seni kır çiçeklerinin arasında,
güneşim de doğmaz sen gelmedikçe yanıma,
birgün seni düşünmesem kaybolurum bunca karanlık arasında,
yine de dayanamam bir parçan kalır aklımda,
deli olur kalbim belki birgün gelirsin diye

zaten ben de mahvolmuşum kendi duvarımın başında,
hep ağlıyorum yağan yağmurun altında,
sırılsıklam oluyorum sensiz doğan her güneşte,
bekliyorum derbeder halde,
belki birgün gelirsin diye

Ankara – 03.03.2004