Adı Umut’tu

Doğar doğmaz kayıtlamışlardı

Yüreğini yoksulluğa

Garipliğinin ötesinde

Kimliğinin ne olduğunu bilmezdi

Ürkek bir tavşan gibi

Karnında açlığın büyük boşluğunu taşırdı

Nedeni bilinmez gidişatın içinde

Yarınları için vuruşurdu

En çok

Gözlerine gülmeyi öğretemediğine üzülürdü

Çünkü bakışlarında hep acının tarifi vardı

Ne zaman hayal odalarında gezinse

Yoksulluğu anons edilirdi

Ve yırtık pantolonu

Manşet atardı garipliğine

Gündüzleri yetmezdi yüreği havayı soluklamaya

Gecelerde büyür büyür

Bir kapı açılırdı isyana doğru

Fitili çekilmiş bomba gibi patlardı

Bakmayın adının Umut olduğuna

Yarınları hep umutsuzluğu saklardı

Adı Özgür’dü

Önce uygarlık linç etti onu

Medeniyetsizlik adına

Sonra zincirledi elinden ayağından

Yoksulluk kelepçesiyle

Terk edildi tutsaklığın açlığına

Sanki geceyi toprağa o indirmiş gibi

Gülleri menekşeleri o soldurmuş gibi

Oysa o ıssız dalgalardaydı

Dipsiz kuyulardaydı

Yitirmişti sevmeleri

Gündüzleri kıtlık kıran

Geceleri desen canına düşman

Yaşamın sebebi neydi bilmezdi

Sadık bir bekçi gibi gölgesini takip ederdi

İptal etmişti çünkü hayat onu

Sessizliğindeki binlerce isyanla baş başa bırakarak

Bakmayın adının Özgür olduğuna

Kendisi güvercin tutsaklığındaydı

Adı Gül’dü

Salıvermişlerdi kara mevsimlere

Özlemini çekerdi hep baharların

Nerde doğmamış bir gün varsa onundu

Işığa aykırı düşen gözleriyle

Karaya mahkûmdu

Yine de hayattan şikâyetçi değildi

Açlığını hatırlatmasaydı vitrinler

Belki de hiç kederlenmeyecekti

Ama bütün çabalarına rağmen

İnadına büyüdü içindeki yangınlar

Günah meydanlarında buldu kendini

Suçüstü yakalandı gururuna

Düş oldu yalan masallara

Zulüm dolu gecelere astı kahkahalarını

Her maskeli çehrede

Bin kez öldü bin kez dirildi

İçindeki insanlığı her ne kadar isyan etse de

Onunla kirlendi geceler

Onunla anlam kazandı

Yalan dudaklardaki yalan yeminler

Bakmayın adının Gül olduğuna

Mekânıdır kara mevsimler