Ürkütücü bir yol bana karşı şeritten gelir

Sarılmaya açlışır köprülere kalmış insanlara

Gün gelir bir sarsıntıyla kağıt gibi eğilir

İşte o zaman hayat asfalttır gönlü kağıt sananlara…

Her yıl yenilenir benim yolumdaki yazılar

Çizgileri araçlar sürat yapmasın diye koyarlar

Hayalet bir uçakla kalbimi sollayanlar

Beni bir bukalemun gibi renkten renge ayarlar…

Son sürat hız yapmışken gönlümün defterinde

Son sayfasına geldim vazgeçtiğim hayatın

Bir enkazın altında, belki de en derinde

Saklanmış demirleri gözyaşlarıma katın…

Çöl akşamının fırtınasına mahpus bir toz parçası

Savrulur, dalgalı denizlerdeki bir sandalı andırır

Binlerce sandal arasından geçer bir tepeye konar

Susuz bir bedeviyle ağaçları kandırır…