insan dediğin;

beyaz bir sayfa değildir…kirlenir

bazen…

ormanı yakan kibrit çöpü misali

bir hayat başka bir hayatta erir

bazen de

umut ektirip güneş doğuran…

bulut memelerinden süt sağıp, bebek doyuran kadınlar misali

bir hayat başka bir hayata can verir…bir düşün…!

bir düşün…!

kim astı gök kubbeye

ateşini gözümüzden alıp…

avucumuzdan kayıp giden yıldızları

uçurtmaya nefes…yapraklara ses verip

yanık yanık ney üfleyen rüzgârı

.

sırrında unuttuğumuz suretimizi bizden çalıp

bütün sırlarımızı açıklayan aynayı

durup dinlenmeden güneşe tavaf eden dünyayı…bir düşün…!

bir düşün…!

yokluğumuzda boşluğumuzu dolduran hayalleri

izmariti bile olmayan…

gölgesi dünyadan silinip gitmiş…darası boş ömürleri

.

düşümüzden yatağımıza düşmüş…aklımızda kalan külleri

iyileri, kötüleri

sırat bir yana…hayatımızdaki köprüleri…bir düşün…!

/nasıl olur da…

denizler…pamuk helva olup havada uçabilir

söyler misin…

-hangi çilingir bir yüreğin kapısını açabilir-

.

ne arar aşk anne gönül dergahında

neden…-ilk tadında kalmaz hiç bir sevda-

hayat bazılarını salıncakta sallar…

bazılarını darağacında

.

göğün mavisi dururken…niçin beyaz kar

gerçeğin iğnesi acı,

umutlar puslu, -tüm sancılar bir beden arar-/

bir düşün…! neden karanlığa hiç güneş doğmaz

-zaman hiç dinlenmez-

-iki sonsuzluk akla sığmaz-

-sabır ağacı hemen meyve vermez-…bir düşün…!

üşümeyi düşündüğün kadar

düşünmeyi…

ve hatta

düşünmemeyi de bir düşün…!

..

fiziksel mi düşünsel mi

hayatın hangi yüzünde senin yüzün

…

..

.

//…düşünmek: yaşamın pasını silmektir…//

2000

*tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı

yay,ank,2006