Dağların yamacına, kar yağarken inceden…
Tek başına yaşayan bir zat varmış önceden.

Kış çekilip giderken, yaz kapıya dayanmış.
Bu adamın evine bir kırlangıç dadanmış.

Her sabah gün doğarken, pencereye konarmış…
Ötermiş hiç durmadan, adam dinler sanırmış.

Oysaki adam onu dinlemez imiş hiç de…
Kırlangıç da saklarmış, büyük aşkını iç de…

Tekerrür eder iken, bu hal böyle durmadan;
Bir gün içeri girmiş, kuş adama sormadan.

Adam evin içinde kırlangıcı görünce,
Bağırmaya başlamış, öfkelenmiş kendince.

Demiş:
— – Defol git burdan,
— – Yoksa keserim seni…!
Kuş demiş ki:
— – Sakin ol…!
— – Ne olur dinle beni…!

Adam yine öfkeyle:
— – Ne diyeceksin bana?
Kırlangıç titreyerek:
— – Aşık oldum ben sana…!

Adam umursamadan:
— – Kırlangıç git bu evden!
Cüceye yar mı olur şekl-i mûhiş bir devden?

Kırlangıç adama:
— – Sen, yalnızsın bilirim!
İnan bana her şeyin, üstesinden gelirim!

Madem yar olmaz benden, bari gönül dostun say;
Göç etmeme buradan, kaldı sadece bir ay.

Kimsesizliği senden inan ki men ederim.
Dost olamazsam sana git de hemen giderim!

Adam mağrur biçimde, kuşu dışarı atar.
Sonra gidip yatağa uyumak için yatar…

Kırlangıç ağlayarak yükselir gökyüzünde
Güler yüzü solarken, hüzün açar yüzünde.

Aradan aylar geçer, kırlangıç göçüp gider…
Adamda çoban gibi, yalnızlığını güder.

Çok geçmeden aradan adam suçunu anlar.
Hiç de sıkılmaz imiş, kuşun geldiği anlar…

Ama artık kuş gitmiş, adam kalmış kimsesiz.
Kırlangıcı aramış günlerce hep çaresiz.

Bulamayınca kuşu, hasta olmuş derdinden.
Gitti diye durmadan ağıt yakmış ardından.

Adam bir gün bahçede feryat figan ederken,
Bir kuş gelmiş yanına:
—- – Neden ağlıyorsun sen?

Adam da kuşa dönüp anlatmış olanları.
Böylece döküvermiş içinde kalanları.

Kuş adama acıyıp:
— – En son ne zaman gördün?
Adamda sinirlenip:
— – Ne oldu neden sordun?

O gideli yanımdan altı ay oldu işte.
Gözüm kalmadı artık ne ekmek ne de aşta.

ޞimdi Hakk’tan dileğim, geri dönsün o bana,
Boynuna sarılırım öperim kana kana.

Kuşunda gözlerinden yaş akmaya başlamış.
Adamı son sözüyle resmen yakmış, haşlamış.

“Aşk okunu fırlatan, âcizane bir yaydır.
Kırlangıçların ömrü, en fazla altı aydır! ”

Adam bunu duyunca can evinden vurulur.
Fazla dayanamayıp, altı ay sonra ölür…