26.04.2009/İSTANBUL

Bir hata işledimse bin kere pişman oldum
Bir kerelik kusura bakmasan ne olurdu
Ben kendi vicdanıma esasen düşman oldum
Her fırsatta içimi yakmasan ne olurdu

Ne vardı yakmasaydın pire için yorganı
Ne vardı kazmasaydın bu sevdaya kurganı
Suçumu idam sayıp hasret denen urganı
ޞu zavallı boynuma takmasan ne olurdu

Olan oldu bir kere tartışmak etmez fayda
Kim ne demiş kim ne der düşünüp alma kayda
Elbette sitem hakkın ne söylersen hay hay da
Bu aşkın yuvasını yıkmasan ne olurdu

Ben yanlış yapmazdım da gençlik mevcuttu serde
Yaramı kaşıdıkça düşürdün beni derde
Bir hevesin suçunu olur olmaz her yerde
Tokat gibi yüzüme çakmasan ne olurdu

Günler boyu o hilal kaşlarını çatarak
Derdime dert ekledin aşka gurur katarak
Sana ait gönlümü sahralara atarak
Umudumu zindana tıkmasan ne olurdu

Hatamdan arta kalan günahları yok sayıp
Kalsan ne kaybederdin gururlarından cayıp
Avucumun içinden bir yıldız gibi kayıp
Karanlığın içine akmasan ne olurdu

Boynumda ağır bir yük bu günahın vebali
Bir türlü göremedin yaşadığım ahvali
Ölüyü sorgulayan Münker-Nekir misali
Her fırsatta hesaba çekmesen ne olurdu

Neler neler paylaştık bu sevdanın dününde
ޞimdi ıstırabı var ömrümün her gününde
Af dileyip ağlarken dizlerinin önünde
Yüreğimi elinle sökmesen ne olurdu

Aldırmadın bir türlü verdiğim sözlerime
Nefretini haykırdın bakarken gözlerime
Artık iş işten geçti çığ düştü közlerime
Bir kere o kapıdan çıkmasan ne olurdu