yaprak yaprak biriktirdim özlemlerimi heybemde,
ışıltılı akşamlarda hayalini kurdum gözlerinin,
karanlıktı akşam soğuk ve yalnızdım.
duruyordum öylesine bakıyordum simsiyahlığın en uzağına,
yaşıyor muydum yoksa rüya mıydı?
ışıltının saçlarının alacalığından yüzüme aksediyordu.
ve sen akıyordun
gökyüzünün kalbine.
yoksa benim yüreğim mi o kanayan?
sargılı aşka tutuk yoksa benim kalbim mi?
gökyüzünden gördüklerim benim kalbim mi?
ağlıyorum biliyor musun hiç gelmiyecek olmana ağlıyorum.
şimdi kimin aklındasın kime diziyorsun en sevdiğin renkli hayalleri?
kimin ellerinde sıcaklığın?
ağlıyorum biliyor musun?
özlem biriktiriyorum kendime inat edercesine.
yüzünü çiziyorum boş beyaz kağıda.
sen orada olacağını yine gülümseyeceğini biliyorum.
beni unutacaksan neden bu kalem bu kağıt
beni bu kadar oyalıyor şaşırıyorum.
ne garip değil mi sevgilim?
sensiz yaşıyorum oysa ki yaşayamayacağım demiştim.
ama hep başımın üstüne bir ağrı saplanıyor
sensizliğin ağırlığı olsa gerek.
hep beklediğim caddeden geçemem artık.
senin şehrine gelemem soluduğun her nefesi tanırım üzülürüm sonrasında.
inan seni çok özledim ağlıyorum da.
biraz hastayım da.
seni çok özledim ağlıyorum da
mendil dedikleri gözyaşlarını silermiş
onlar öylesine ağır ki silecek mendil bulamıyorum
özlüyorum seni ve ağlıyorum.