Soğuktu,
Hava yağmurluydu,
İkisi de suskundu…

Göz uçlarıyla kıza baktı erkek,
Kız biraz durgundu,
Gözleri ise pusluydu.

Erkek duraksadı bir an,
Olan işlere inanası gelmiyordu,
Yani şimdi gidecek miydi sahiden?
Bunu aklı almıyordu.

Oysa neler yaşamıştı şimdi karşısında duran şu kızla,
İlk gülüşünü, öpüşünü, sevişini ve ruhunu bulmuştu onda,
Bir de daha sıkı sarılması unutulmazdı hayata.
Bunlar nasıl yok olup giderdi ki bir anda?

Kız ise ürkek gözlerle erkeğe bakıyordu,
Bu bakışlardan bir bitkinlik okunuyordu,
Gözlerinden acı, duruşundan pişmanlık okunuyordu,
Ama kahretsin ki hayat insana ikinci bir şans vermiyordu.

Bir fısıltı dökültü erkeğin dudaklarından:
“Hâlâ seviyor musun?”
Ve kız cevap verdi her şeyi yaşayıp en baştan:
“Bunun önemi var mı?”

Erkek taşıyamadı bu cevabı,
Kendi ıstırabına eklendi kızın ıstırabı,
Aslında çok demekti bu sorunun cevabı,
Ama kız, sorunun cevabını bakışlarıyla anlatmıştı.

Erkek, “var dedi, beni seviyorsan hâlâ,
Hadi koş boynuma sarıl, öyle durma,
Eğer bitmediyse sevgin ruhunda,
Kim gölge düşürebilir ki mutluluğumuza?”

Kız dedi ki; “olmaz artık hayal kurma,
Her şeyi ellerimizle yıktık unutma,
İstesek de bir olamayız bundan sonra,
Tek sözüm sana: Beni unutma”

El salladı gitti o kız sonra,
Erkekte hıçkırıklar döndü yasa,
ޞimdi erkeğin yüreği tuz buzdur, kırıktır,
Zihninden geçen ise işte şu mısralardır:

“Kemençen, bağlamam ve…
Gönüllerimiz kırıktır;
Her tatlı sevişmenin sonu bir ayrılıktır…”

İstanbul – 14.09.2007