Ne hayallerle açtık kollarımızı
Karşılıklı
sevgi diye boşluğa
Umut diye cezaya
gün geldi kahrolduk
Gün geldi özledik birbirimizi
yok diyemedik hiçbir şeye, nefretimize bile
kahrolmak yedi kemirdi bizi
ben sevmiştim, seni bilmem
yazık eskittik sevgimizi
günlük gazete misali
okunmak söz konusu olmadan.
Oysa sevmek
Yeniden yeniden okunmaktı
bizde olmadı
sevgilerden ah aldık.
İnsanlığın, sevginin okulunda
Yazık
Sınıfta kaldık.

Birkenau/Almanya – Elül 2007