Umut, bulut olmuş ağlar karanlık gökyüzünde,
Yaşlı feryadıyla belirir karamsarlıktan buğulu penceremde.
Görmeyecek mi ah’lı gözler, öldüren aşkın’ sözlerinde;
Güneş küstü sanki, uğramaz oldu bahar,
Sessiz haykırışların saltanat sürdüğü elemli yüreğimde…

Bir yaprak daha sararıp meçhule erişmekte bedenimde,
Yeşile can veren kutsal büyü, dudaklarındaki iki sözünde.
Bilmesen de filizlenir bir ümit, esaretin altında gönlümde;
Korksa da gözlerim gözlerinden, dinmez sevda yeli,
Kemanları müziğe küstüren kaşların’ andığım dizelerimde…

Çakmamıştır emsali şimşek zamanı evvel yeryüzünde,
Sadece, saf aşkı açan gönüller dayanır zulüm gecende.
Duyurur mu bilmem başıboş rüzgârlar sesimi nezdinde;
Durgun sular kızgın, aşk seli can almakta,
Hayata küsmüş ruhum ağlamakta içimin ta derinlerinde…

Korku bir hayat biçimi; gözyaşlarım çukur gamzende,
Bilmekte imkânsızdır kavuşmak seninle bu bedende.
Sözler tükeniyor dillerde, bir kalem daha kırılıyor cehennemde;
Bilsem de ateşi, beklerken beni; son sözüm şudur edalım:
“Hayatım üç harften ibaret”, yaşadım ben seni her hücremde…