Eya Mecnun! Bu meydanda, senden gayrı bulunmaz mı?
“Leyla sevdim” deyu çıksan, aşk bilmeyenler kanmaz mı?

Gönlün aşka eriştirdin, dilin şi’re alıştırdın
Sonra sahralara düştün.. Sana insan aldanmaz mı?

Hasret-i aşkı şi’r ettin, bülbüle derdin söylettin
Senin Leyla’n mağrur değil; daha dilin dolanmaz mı?

Ya bir de gör beni, gel de; çare bulunmaz bu derde
Mum gibi durduğu yerde insan yanar mı, yanmaz mı?

Bizde canan cevri çoktur; hem sever, hem vefa yoktur
Melek yüzlü zalim dilber sevgimize inanmaz mı?

Hem sever gönülden beni, hem dahi istemez vuslat
Pençe atar kalbime de; eli kana bulanmaz mı?

Kamu canım o’na verdim, mah yüzün gözledim durdum
Ol cananı düşte gördüm; uyanır mı, uyanmaz mı?

Cümle canım yiyip-içer, istihzaen geri kusar
Yar elinden zehir içen, ab-ı hayattır sanmaz mı?

Beyler aynı beyler amma; Leyla’ya bir ne hal oldu!
Cevri cana yetti gayrı.. İnadından usanmaz mı?

Zulmü Leyla’dan biliriz, ağyar zulmü de ne demek!
Mecnun olan “Mecnun” gerek; insan buna dayanmaz mı?

İmdi bana haber kim; bu halleri kıyas edip
Hala “Mecnunum” demeye insan olan utanmaz mı?