Bir sessizliğin çıldırtan ertesinde,
Duyarım çığlıkların en yankılısını,
İçimden bir ses bir şeyler anlatmaya çalışırken,
Kaybederim o çok sevdiğim ay yansımasını.

Her geceki gibi bu gece de duyguluyum,
Uyku yerine aşk akıyor gözlerimden,
Çevremdekiler suskun ve sessizken mutluyum,
Çünkü saklanmalıyım onların her birinden.

Göz önünde olmayı sevmiyorum,
Böyle daha güzel, böyle tek başına.
Yoksa beni boğuyor bu kalabalıklar,
Yoksa beni öldürüyor bu ruhsuz yığınlar.

Susuyorum,
Her gece yaptığım gibi yani,
Bir de sessizce haykırıyorum,
Attilâ İLHAN’ın su tozundan yapılan camlarına;
“Beni kurtarın” diye…

Çıldırtan bir sessizliğin ertesindeyim,
Belki yarın olmayacağım!
Ya da belki bugün de yokum…

İstanbul – 07.09.2007