Davran yiğit, yine iş başa düştü
Bırakıp dünyada, hevesini, yasını
Atıl ölümün kollarına, düşünme, arkandan
Eksik etmez anan duasını.

Düşünme, nazlı yarin ağlayıp sızlasa da
Sen, bu günler için yaratıldığını anla
Haykır bütün gücünle, vur ki beli kırılsın
Dönme sakın geriye, toprağım doysun kanla.

Yarın, vardığın zaman otağına atanın
Başın dik, alnın pak, ruhunda huzur
Yaran hâlâ taptaze, kanın damlar ıpılık
Dehşete düşsün bunak, bunu anlamaz muzır.

Çanakkale – 2005