“gözlerin gözlerimi gece yarısı bırakıyor
karakol kırmızısı cehennem yeşili”*

ağzımı acıtan bir iklimle konuşuyorum artık
ömrüme gücenikliğim nasıl da kaynadı yarama bak
hep bir çekiç sesi zonklaması günlerimin harfleri
şimdi bakıyorum da kendimden çok bileklerime konuşmuşum
bileklerim ki iki kangren rulo ellerim ne kadar da az
uzatma dakikalarımın gençliğidir işte orda konuşan:
içine jiletle gideni kadın da şiir de anlamaz!–
anlamadım! Sahi geldin mi, saçlarım hiç de öyle demiyor
gelen âh’ın giden aşk’ın dediğidir (sen tek bir şey demedin)
haklısın, kaderi kalbine dökülen hiçbir şey söyleyemez
hayat ki sorular yumağıdır kendini gözlerde düğümler
farzet ki her şeyi ben dedim sen ömrüme sus yeter
heyhat, kalbime kendini sormayana yaşımı söyleyemem
otuz yaşımı damarlarımda öldürdüm masumum diyemem
aynalara paranoya sürüyorum kırkımı çoktan geçtim
kime ne desem ne yapsam kimse beni öldürmüyor nasılsa
kaderimin ticari taksisini ters şeride çevirmişim belâyım
ân gelmiş attilâ ilhan da ölmüş defterimde fenayım
saçlarında öldüğüm kadınlar da yok ayseller de sahi
siste yiten bir arka sokağım beyoğlu’nda her gece
bir elim kendime bir elim meçhule saplanmış gibi

bıçak sen kan ben–öldür hadi! daha önce bıçaktan hiç su içmedim*

* Attilâ İlhan