Bütün mısralarım sen olmuşken…
Gelincik tarlasındaki toprak gözyaşına sevdalanmışken
Gökyüzündeki yıldızlar yitirilmiş kalp tortularıyla bezenmişken
Ve şarkılar şiirlerden çalınmışken… yaşamak da neyin nesi?

Bazen ben yokken
Kendisiz kalmışken / bu beden
Sensiz çoğalmışken
Harflerle oyun oynardım… sonra gülerdim güllere

sensiz hangi an tutuklayabilir ki çaresizliğimi!
sırf şiir yazmak için karaladım defterimi
elimde saz telinden yapılma bir kalem yazıyorum kendimi
evet!
hayır!
ve bitti… unutmak günahtır seni!