yaşıyoruz öfkemize yenilmeden!
kara çocuklarız biz biliyoruz!

bize inat bütün nimetlerini,
zulmün babalarına arsızca sunan
utanmayan dünya

rahminde yolunu şaşırmış,
serseri kurşunlarla dolusun
yani saydam günahsız
acısını şaraba banan
soğansız ağlayanlara dürüst değilsin

dinazor olmaya müsait değil gövdemiz,
serçe yüreğimiz
bizi yaşatacak inancımız,
umutlarımız var
sana, kötü yazılmış kaderimize inat.

merasimsiz cenazelerde!
güneş gözlükleri arkasında saklı değil!,
apaçık ortada gözlerimiz
yanaklarımıza kirpiklerimizden akıyor-
gözyaşlarımız, saf öfkeden uzak.
işte bu yüzdendir utanmadan
hıçkıra hıçkıra ağlamamız.

Kiev – 29.07.2007