Yokluğun aklıma düşende
Yollara düşüyorum,
Üstüme, üstüme geliyor her şey
Kaldırım taşları bir cellat gibi
Her yolun sonu çıkmaza gidiyor sanki
Dağa taşa vuruyorum kendimi
ޞehirden kaçıyorum,

Yokluğun aklıma düşende
İçim daralıyor, kendimden geçiyorum
Duvarlar yıkılıyor üstüme
İçtiğim su kan kırmızı
Yattığım yer virane
Her şey amansız bir kabus
Gölgemden korkuyorum çaresiz
Aklımdan korkuyorum.

Yokluğun aklıma düşende
Benzim sararıyor son bahar gibi
Yapraklar düşüyor dallarımdan
Sonra bir fırtına ,bir boran
Bilsen iliklerime kadar işliyor hasret
Gece gibi örtüyor üstümü hüzün
Öleceğim tutuyor sanki
Ya da dermansız bir dert sarıyor
Terleyen avuçlarımı yüzüme örtüyorum

Yokluğun aklıma düşende
Gözlerin oluyor tan yeri
Bulutlar oluyor tenin ,kar beyaz
Seher yeli saçlarında bin pare
Ve dipsiz deniz kadar derinleşiyor
Gizliyor bütün acılarımı yalnızlık
Hülyaların saklıyor beni sabahlara dek
Ben yüzünü saklıyorum

Yokluğun aklıma düşende
Öksüz bir çocuk gibi kendime acıyorum
Sayıyorum özlemlerimi her seferinde
ޞu koca dünyada bir başıma
Tutunacak daldan yoksun
Tüm yokluklara küfrederek
Ve kopararak her şeyle tüm bağlarımı
Bir başıma yapa yalnız
Kurduğum dünyaya koşuyorum

Yokluğun aklıma düşende
Bütün korkular kapımı çalar
Yine başlar kara basan
Ve yine sonsuz bir elem
Her şey yokluğunu haber verir
Her kes yokluğundan bahseder
Baykuş olur dünya alem biliyorum
Gece kalleş bir avcıdır böyle zamanda
Dara düşmüş bir sincap gibi çarpar yüreğim
Yüreğim çatlayacak el aman diliyorum