At buradan aşağıya kendini,
Gözlerini kapat ve bırak kendini boşluğa.
Sonsuzluğa süzül bir kuş gibi, ab-ı hayattan iç bir yudum.
Rüzgârla yarış, fırtına ile dans et.
Ölümsüzlüğe yürü, yeniden dirilişe koş..

Yıl 1912 idi bunu yazdığımda.
Sarhoştum.
Bir an kendimi her şeyin sahibi sanmıştım.
Her şeye hükmedebilirim hissiyle bırakmıştım boşluğa kendimi.
Bu boşluk hayali.
Yazdıklarım ise gerçekti.

Peşi sıra bu yazılanlardan,
Doktor tavsiyesi ile çıkan sonuçla, içilen haplar,..
Uzun vade tedaviler,
Görülen halisülasyonlar.
Biten bir insan.
Eriyen bir et yığını olmaya doğru götürdü..

1912 yılı da hayali idi.
Mavi aslında karanlıktı..

Tüm yasakların sokaklarında, sokaklar özgür. Tüm özgür sokaklarda ise sokaklar yasaklı..
Varlığın gerçeğidir zıtlık ve iradesizliktir yasak..

Halbuki tüm bedenler hükmedebilse iradelerine…

Küçükçekmece / İstanbul – 2007