Ölüm sessizliğinde yaklaşır
Bir pınar başında
Ürkek ceylan edasıyla
Adı konulmamış hüzünler.
Gece, ince bir çizgidir
Sırat gibi
Kılıçtan keskin
Cehenneme yakın
Sana uzak,
Kentin sessizliğinde hüzün.
Ey !suskunluğunu pınardan
Gözlerini ceylandan almış sevgili
Ne kadar uzakta olabilirsin benden?
Yıldızlardan daha mı uzak?
İstediğim her gece görebilirken onları
Hasretin boğarken beni
Neden göremiyordum seni?
Aramızda okyanuslar mı var?
Hayır!
Yalnızca küçük bir deniz varken
Zannetme uzaksın benden
Zannetme sen bir kıtada ben bir kıtadayım
Diye, göremediğimi..
Aslında sen,
Bir göz kapama mesafesi kadar yakınsın bana
Her kapadığımda
Sen varsın yanımda.
Ölüm kadar yakınsın yani..
Ey !suskunluğunu pınardan
Gözlerini ceylandan almış sevgili
Çok şey mi istiyordu bu gönül senden?
Ömründen bir gününü ona vermeni.
Ömrünün bir gününde seninle olmayı
İstemez miydi ömrünün her gününü ,
Ha olmuyorsa, bari bir gün olsun..
Olsun be gülüm, varsın bir gün olsun
Bu da, bir ömre bedel değil mi?
Geçmiş zaman olur
Hayali cihan değmez mi?
Ey !suskunluğunu pınardan
Gözlerini ceylandan almış sevgili
Su ol ak neredeysen yüreğime
Yık dağları, taşları, tanıma engelleri
Gel kanarcasına, gider susuzluğumu
gel de,
Gönlümde yanan ateşi söndür..

İstanbul – 19.05.2007