..Herşey böyle , böyleydi ve de böyle kalacak…

Sihrine kapılıp , bu sonu olmayan zincire katılmışız , aykırı düşmemek kaygısıyla ve dürüstlük adına ölümü bile göze alarak, dizlerimizin üzerinde karanlık sonumuzu bekliyoruz.Ve bunu yaşamın gerçek ölümü diye adlandırıyoruz.Bizim için dünyada acıdan başka gerçeklik kalmamış.Haykırıp
duruyoruz. Bizi tutsak eden duygunun, korkunun esiri olmuşuz.Kimsenin bizi dinlemediğinden korkuyoruz. Tutsağı olmuşuz bu adsız duygunun. Tek istediğimiz duymak istediklerimizi duymak.Bunu da başkalarından değil , kendimizden duyuyoruz. Sesimizi duymak yatıştırıyor olsa gerek bizi…!

Karanlıkta geçmişe dalar gözlerimiz.Gerçeği arayıp bulma arzusu,nerede olduğumuza aldırmaksızın gökyüzünden kopup gelen meltemlere dalarak… Bir iz,bir anlam peşindeyizdir.Nereden geldi? Nasıl başladı herşey?Bunu düşünmek için fırsat bile verilmemiş bize.Her türlü özgürlüğümüz kısıtlanmış.Özgürlük seçimimiz, biz doğmadan çok önce bizim adımıza başkaları tarafından yapılmış bile!Bize konuşma özgürlüğü dahi verilmemiş. Ama onlar kendilerince bize konuşma özgürlüğü vermişler.Onların konuşma özgürlüğü dedikleri ise;Sözcükleri kendi özgürlük anlayışlarına göre kırpıp attıktan sonra arta kalandır…

İnsanlar tüm yaşamlarını bizi ezmeye adamışlar,biz ise hep onları memnun etmeye…! Biz, sürekli insanları sevmeye çalışmışız fakat sevgimiz nedense hep nefretle karşılık bulmuş.Sanki bu dünyaya yukarıdan nefret tohumları serpiliyormuş gibi…! Masumiyetimizi daha küçük yaşlardayken çalmışlar bizden.Uçmayı öğrenmeden koparmışlar kanatlarımızı.Asla iyileşmeyecek yaralar açılmış benliğimizde.Korkmuşuz,susmuşuz…!.Ama onlardan değil korkumuz; kendimizden…!Doğan her yeni gün, yeni bir başlangıç olmuş bizim için; aradığımız güveni bir başkasında buluruz diye..Acısı olan arkadaş arar en çok demişiz.Fakat hepimiz unutmuşuz; bir insanın gerçek dostunun yine kendi olduğunu…!

Yaşam bizim için,istediğimiz gibi yaşamamız için değil mi?Bu gerçekliği unutturmuşlar bize. Özyıkımın kaynağı saymışlar bizi.Karanlık hilelerle aydınlığımızı öldürmüşler.Nedense her defasında da kısa çöp hep bize çıkmış. Ne olduğunu anlamamıza fırsat bile vermeden, bizi sonsuz bir cehennemin içine terk etmişler… Karşı koymamışız çünkü bilmişiz ki;karşı koymak bir işe yaramaz onların işlerini kolaylaştırmaktan başka…! “Tanrı ruhumuzu korusun“ deyip; sonun başlangıcını kabullenmişiz. Tanrı ise ölümün sıcak rüzgarlarını ciğerlerimize doldurduktan sonra gülerek, son nefesimizi vermemizi beklemiş!!!

Tek istediğimiz ; bağımsızlığımız ve çevremizdeki özgürlük çemberini genişletebilmek olmuş.Onlar da tam tersine daraltmaya çalışmışlar ve de şimdilik bunu başarmışlar.Biz ise kazanamayacağımız bu savaşta sürekli mücadele edip durmuşuz.

Ölüm meleği hiç uyarmadan bir anda kanatlarını açar ya;bizde hep onu beklemişiz “Tanrı şimdi onu, canımızı almak için bize gönderecek” diye…

Yaşamımıza veda öpücüğü kondurmanın zamanı geldiğinde de ; son bir kez gökyüzüne bakıp “Özgürlük ve Ölüm. Her ikinizi de saygıyla selamlıyorum” demişiz ve eklemişiz ki: “Lafta kalmayacak bu sözlerimiz”. Çünkü biz, ölmek için doğmuşuz…!!!