Penceremden içeri bakıyorum
Karmaşamdan sevinçler doğuruyorum
Ama,
Olmuyor, tam mutlu olunmuyor.

Penceremden bakıyorum
Gülen dudaklarım,
İnsanlığım utandırıyor beni .
Penceremin dışı açlık-savaş-kan-çığlık!

Hadi benim şair yüreğim
Konuşmak yetmez
Öyle bir büyü ki
Sevginle yok et çocukları ağlatanları!!!

Penceremden bakıyorum
İnsan insana kıyar mı?

İstanbul – 27.08.2006