136 nolu perondan binmiştim
Her hangi bir sefer saatiydi
Yalnızlığımın mutluluğuna gitmek için

Önemsiz geçen saatlerin ardından gelmiştim
Yalnızlığıma

Girişinde adına bile bakmadığım otelde
201 nolu otel odasında
Çıkartmıştım bavulumdan
Tüm yazgımı ve yaşanılmışlıklarımı

Onları bir kenara koymuştum ve
Ben olmak için
Alabildiğine uzaklık ve yalnızlığı bekliyordum

İçimden gelen bir his beni
Tanrının yalnızlığına itiyordu
Galiba başarmıştım
Yalnızlığı yaşamayı

Dönüş zamanıydı artık

Bantta oturuyordum ve karşımda
Geri dönüş otobüsüm duruyordu
Boş koltuklar vardı

Ve sonra uğurlamaya başladım
Tüm ruhlarımı
Yalnızlığımın ruhunu
Karamsarlığımın ruhunu
Kavgamın ruhunu
Ve daha nicesini

Hepsi birer birer oturuyordu koltuklarına
Bense dışardan onlara bakıyordum
Sadece beni bırakıyordum orada
Ne yazgımı ne de yaşanılmışlıklarımı
Koymuştum bavuluma
Yanımda sadece boş bir bavulla bırakıyordum kendimi

Sefer saati önemsiz bir otobüsle gönderdim
Tüm ruhlarımı

Ve çok sonra öğrendim ki
Her ruhumu bir durakta bırakmışlar
Ve ben şimdi
Kendimden uzakta her yerdeyim