Gittikçe derin bir gece
Gittikçe düşüyoruz içine
Bir kara delik gibi çekiliyor zaman
Ne vücut kalıyor,
Ne can geride

İleride…
Uzun, ince bir yol
İleride…
Sonsuz bir beyaz….

Düşününce…
Yalnız olduğunu anlıyor insan.
Her zaman yapyalnız
Savunmasız.
Hünkarlarda çatısız
Aşk deyip
Ağlayan bir menekşe oluyor gülüşler…

İtişler…
Ve bitişler kararsız…
Durmaksızın süre giden koşuşturma
Nereye gidiyordu ayaklar?
Boş ver şimdi karıştırma
Sorular yakıyor tenimi.

Anlayınca derdini
Aynalar kırılıyor önünde
Cam parçalarında ıstırap lekesi
Pıhtılaşmış kederler.
Çok ötesi ölüm bunun
Yada
Bir hayal perdesi altında,
Si tadında
Müzikler…

Karanlığı yenebilmenin
Utkusunu arıyor uyku.
Uyku ki doğuştan ama.
Bir travma nöbeti gibi iki büklüm
Yana yatmış cesedini
Saklıyor zaman

Daha çok var kavuşmaya
Daha kesin değil mutluluk.
Oysa içerde bir his
Mutluluk vehmini edinmiş.
Öyleyse olmak orada…
Kaybolmuş bir gemi gibi
Gemi ki onu
Taşıyacak deryalara.
Deryalar…
Sonsuz bir zindan
Gibi geliyor insanlara…

Karachi – 17.06.2005