O yumurta topuklu ayakkabılarımı
Alel acele
Giyip gittiğim günü
Dün gibi bilirim.

Ne sen ne de ben;
Sabahın ilk ışıklarında,
Sulayamadan begonyalarımızı.
Alıp götürmüşlerdi beni.

Gitme dediğin çığlığın,
O nafile haykırışların,
Hatırlarım daha dün gibi aklımda.
Ama gitmem gerekti ve gittim.

Bir on yıl sonra;
Omuzlarım düşük ve halsiz;
Işığı olmayan kara kapılar,
Yüzüme açıldığında;

Unuttuğum o güzelim sabah ışığı,
Denizin mis gibi iyot kokusu.
Yelkovan kuşları ve
Martıların rehberliğinde,

Çok genç bir adam gibi.
Tırmanıverir buldum kendimi
Bir solukta
O dar yokuşlu sokağı..

Gözlerim ararken pencerelerdeki begonyaları
Işıldaması ile söndü gözümün feri.
Seninle birlikte gördüğüm zaman
O herifi.

İstanbul – 21.01.2007