A.K.’a

Doğdum,
Senin rengine boğuldum.
Rengin,
Karanlık,
Sessizlik
Ve zalimlik.
Büyüdüm,
Senin bakışlarınla beslendim.
Bakışların fırat’ın asi duruşu,
Duruşun dicle’nin asaletinde.
Ve en sonunda öldüm.
Öldüm,
Senin yalnızlığına gömüldüm.
Ki yalnızlığın Ahmed ARİF’in
Prangalarını bile eskitti,
Ama prangalar,
Yetmedi yaşatmaya beni.

Antakya – 28.08.2005