Meryem

Ve gün ağarır ansızın..
Tövebelerin vardır sevdaya, bozulmamak üzere..
Pek tabi her bir defa bozarsın acımasızca..
Ardından geriye kalan uzun bir yalnızlık olur…
Sevmekten nefret edersin ama yinede sevmeden de edemez..
Ağlarsın yalnızlığına.. Ağlarsın acımasız dünyaya…
Ama her bir gözyasın yeni bir tövbe olur düşer dilinden…
Dudağından kopan her bir şarkıda eski sevgililerin gelir aklına..
küfredersin yalnızlığa yeniden…
Yaşamak gibi bir oyuna başlamıssındır artık..
İnzivaya ceklip ölümü beklerken…
Adına yaşamak dediğin tiyatro oyunu oynanır sende..
Yada sana bakanlar öyle sanır..
Oysa sen.. Çoktan ölmüşsündür..
utanırsın bazen neden olduğunu bilmeden..
tabu ları yıkmak için çıktığın bu yolda tabu olur kalırsın..
Birilerinin bakıpta ibret aldığı bir yaşama sahipsindir artık..
çünkü sen artık sadece hatıralarında bulabilirsin güzellikleri..
unutulursun bir yalanın sokaklarında..
Adına dünya derler bu yalanın..
Göçme vakti gelene dek.
Ve birgün kanadın kırılır…
Göçmek ister ama göçemezsin..
dertlenip te içememek gibi..
Kafana sıkıp kurşunu da ölmemek gibi..
İşte böle bir sevda yangınıdır seni yakan..
Sende anlamazsın yalanın ne kadar gerçek.
Gerçeğinde ne kadar yalan olduğunu…

Kelkit – 17.10.2006