Bir ses geldi daha karşı tepeden,
Benzettim herhalde küçük Ayşe’den.
Koyun mu yitirdi, bilmem ki neden?
Bir yanıt bekliyor Ayşe evinden.

Cof! Cof! Dedi yukardan onun anası,
Bu çobanın koyunları çağırması,
Geliyor uzaktan bir kuzu sesi,
Üzülme Ayşecik bulundu yiten.

Ayşecik dahacık neler yaşadı,
Ekinler olduysa buğday hasadı,
Aşşa’dır köyün dilinde adı,
Ayşe’nin yaptığı bunca iş neden?

Ayşe gibi daha nice çocuk var,
Yaşam için küçükten savaşım yapar,
Dağda gezer ayağına çöp batar,
Yine yılmaz köy çocuğu işinden.

Becerikli-usludur her işten anlar,
“Ceeccoo!”, “Hobicihoo!” sözleri damlar,
Çeşitli sözlerle küçük çobanlar,
Getirir sürüyü kendi peşinden.

Köy kızları ekmek açar evlerde,
Ne gizler yatıyor küçük ellerde,
Bazıları destan olur dillerde,
Yarını yaparlar onlar bugünden.

Yalnızca kızlar mı, erkekte öyle,
Övünmek gerekir köylüyle-köyle,
Sen de köylü gibi gerçeği söyle!
Korkma köylümüzün alın terinden!

Yoğrulmuştur köy çocuğu doğada,
İster yolda olsun, isterse dağda,
Belki evindedir, belki de bağda,
Her iş gelir çünkü onun elinden.

Bütün bunlar köy çocuğun öyküsü,
Her gün buna benzer bin bir türlüsü,
“Hey, hey!” dir, “Cof, cof!” tur onun türküsü,
Çilesiz durur mu hiç davar güden?

Kulağını aç da iyice dinle!
Birlik ol her zaman, her an köyünle!
Mutlu olsun köylülerin seninle,
Koparma kendini sakın köyünden!

Ozan Arif köye sevgi besledi,
Köy özlemi yüreğine işledi,
Bunu bizden Atamız da istedi,
Yaklaş, uzaklaşma dostum köyünden!

Ankara – Mart 1982