Bir gerçek özne istiyorum,
ޞıra kokan Antakya sokaklarında,
Fısıldarken adını, sesimi tanıyorum,
Dirilen, pürüzsüz sesimi.
Yaşama gülümseyen yılların yüzünü,
Nehir kenarındaki, akasyaların duruşunu,
Gün boyu rüzgara karşı duran,
Umut duvarının yüksekliğini, görebiliyorum.
Duyabiliyorum, karanlıkların ince iniltisini.
Ve ben artık,
Bir gerçek özne olma istiyorum,
Aydınlığın yüreğime serpildiğini sezebiliyorum,
Ya da karanlığın omuzlarımı terk ettiğini.
Üzerine üzerine gittiğim tutsaklığın,
Nevroz ateşini yaktığım artık alev alev.
Hayatımın kırık bir köşesinden,
Gün ışığı sızıyor iliklerime,
Bütün bilinmeyen denklemleri,
Ortaya çıkarıp çözüyor kendince.
Rüzgar sakin sakin giriverip yüreğime,
Beni ben yapıyor usulca,
Beni kendi öznem yapıyor

Antakya – 26.02.2005