9 Kasım günü inançlarımı kaybetmişken,
çıktı karşıma ansızın,
nereden geldiğini anlayamadan.
Allah’ın bir hediyesi olduğunu düşündüm.
bu kadar apansız bir günde,
derdimi benden alsın diye.

gözleri deniz gibi mavi değildi,
saçları ise altın sarısı gibi sarı değil,
sıradanlık ona göre hiç değildi.
bakışları okyanuslar kadar derin,
bakınca içine çekiyor beni.
saçının bir teli bir ömre bedeldi.
bana göre eşsiz birisi,
kimse heyecanlandırmamıştı,
hiç kimse bu kadar ısıtmamıştı içimi,
hayatımın anlamı oluverdi.
kendi de adı gibi ilk ve tekti, ELİF’ti…

İzmit – 09.11.2006
Kaynak: Elif’ime