parlıyor tutuşuyor ve patlayarak son buluyor akşam güneşi.
uykuda yakalandığın deprem gibi telaş düşüyor üstüme.
akşam oluyor gitme zamanı zamansızlığın bulunduğu anlamsız yalnızlığa.
yok bir herhangi tercümesi;
dilimize eklememişler bu duyguya tam karşılık bir kelime.
diyorsun ya öpme.
diyorsun ya elimi bırak.
öpmeliyim ama seni
bırakmamalıyım elini,
çünkü güneş patlıyor
çünkü bu patlama koparıyor seni benden
çünkü zaman bir süre sonra zamansız ve anlamsız bir hareketliliğe dönüşüyor.
ve biliyor musun annem tutmuyor artık elimi.