Kimi, gecenin üçünde üstüne bir ağırlık çöker
Anlayamazsın o an, ruhun daralır, ezilirsin
Ağlamak istersin hıçkırıklarla, sesin çıkmaz
Hatırlamak istemesen de, anılar canlanır gözünde

Bazen aynanın kenarında bir kırmızı karanfilde,
Saklanır derinden bir gönül yarası
Bazen de eski resimlerde gülümseyen bir yüzde,
Görülür içinde buruk bir sancı

Anlar olur acılar yağar üstüne ince ince
Saç telleri gibi dağılır bir başkasının omuzlarında
Simgeleşir gözlerde kristal parçaları
Akar yavaş yavaş ruhun sonbahar rüzgârında

Hayat içinde koştururken fark edersin yalnızlığını
Günler, aylar, hatta yıllar geçmiş; ömür nerdeyse bitmiş
Yorulmuş hissedersin, dinlenmek istersin
Beceremezsin; bedenin on beş hissetse, ruhun bitmiş

Düşünceler bir sırnaşık gibi sokulur kanına
Kurtulmak istersin, çabalarsın; nafile başaramazsın.
Aynaya bakarsın, bir yabancı; kendini tanıyamazsın.
Ağaçlar yaprak dökmekte, düşünceler baharı beklemekte

Trabzon – 06.09.2006