kömür kokulu havalarda üstü kararmış karlar üzerdi beni.
kaldırım kenarından akmaya başlamışsa sular bilirdim,
artık her şey biterdi.
kömür kokulu havalarda
çamurlanırdı sokaklar,
karlar düşerdi çatılardan,
ellerim çatlamasa da morarırdı,
rüzgar yakardı yüzümü,
ben rüzgara kızardım,
derdim neydi,
neye söverdim?
çöpleri karıştırırdı kediler,
oysa kuşlar uçmazdı.
ben neredeyse ağlardım.
ışıklar yanardı,
ışıklar sönerdi,
bağırırdı arabalar,
insanlar konuşmazdı.
ben neyi özlerdim,
neden kuşlar uçmazdı?

kömür kokulu havalarda
nasıl kimse bilmezdi,
o ne temiz bir kardı!
atkımız, eldivenimiz
lapa lapa yağardı.
üşürdü yanaklarımız,
gülüşlerimiz sıcaktı.
ne güzeldi çocukluğumuz,
ne kadar da beyazdı…

İstanbul – 08.02.2005