Halâ benim soframa kuşlar konar.
Ben hiç onları ürkütmedim ki!
Benim odam halâ acı tütün kokar
Ben köyümü terk etmedim ki!
İhtiyar dedelerim bana öğüt verir,
Ben onları hiç isyan etmedim ki!
Arabama el kaldırır yolda kalanlar,
Ben onları asla yolda koymadım ki!
Ay sonları param olmadığı olur,
Kuru ekmekle tarhana yemek ne de tatlı olur.
Anlayamaz ağabeyimin konuştuklarını
Köydeki jandarma, kentteki polis.
Yoktur bizim oralarda halâ bir sinema,
El aya gitti ama biz halâ yaya.
ޞehirlerimiz aynı şehir, köylerimiz aynı köy
Ama insanlar değişti, aliler gitti veliler geldi.
Son sözümdür bu da sana,
Ne olur arada bir ihtiyar amcalarını bir ara.