uzayıp durur her geçen günle “sabret” ‘in
bir “bekle“ deyişin kaldı zamanda
bir de üzgün gözlerini alıp gidişin

özlemini anlatamam o hep var
yüreğimde her sonbahar
döneceksin umutları azalır
resmine solgun renkler düşer
kör bir karanlık ruhumda soluklanır

uzaklığın daha yakın bu eylül de
ansızın bastıran yağmurla ıslanır içim
şimdi hiç kopamadığım kaçamadığım
yalnızlığımdır sevgine en yakın yerim

İstanbul – 2001