Biricik Sevgilime, Candaş’a

Küçük bir dünyanın içinde benliğini kaybetmiş koca bir çocuk olmaya çalışıyorum…

Yüreğim ağır beton parçalarının arasında sıkışıp kalan buruşuk bir kağıttan ibaret..

Güneşin esrarengiz ışığı değildi benim her yeni güne uyanmamı sağlayan…

belki uzaklardan gelen bir kuş sesi,

belki ilkbahar yağmurlarındaki toprak kokusuydu vazgeçilmez olan…

Üşümeyi özlerim ara sıra, belki özleyecek başka bir şeyim olmadığından,

bazen de ağlamayı özlerim; gözyaşlarım arasında süzülen hatıralarla…

Kimi duygular bir nokta gibi durdurur hayatımı..

devamı gelmez düşüncelerim sessizlikte kaybolur.

Bense o sessizlikte var oluşumun sesini ararım…

İstanbul – 03.02.2005