Gökyüzünün gri yalnızlığına terk ediyorum kendimi
güneş hiç doğmuyor ve günler geçmiyor böylece
Suskun Troya’ nın gölgesine sığınıp
Yüklüyorum yüreğime yalnızlık üzerine bildiklerimi
amaçsız ve kimsesiz ülkelerin sömürgesi oluyorum birden

Uzak insanlar diyarına dikiyorum gözlerimi
ve hep bekliyorum…
Bir yıldız kayacak ya da bir aşk düşecek rahmime diye

Bir gün bir öykünün kahramanı olurum
güzel biten bir düş görürüm
kahkahalarımdan kulaklarım çınlar belki…

Kim bilebildi ki bu dünyaya dair şeyleri
hem bilsem yine de yaşar mıydım sanki
Atalarımı arıyorum ben
Kızgın çöl belki
belki de batık bir yer altı kenti
beni bu dünyaya ait yapacak bir şey arıyorum ben
Yalnız ama kimsesiz olmadığım bir zaman olmalı
Bir geçmiş zaman hikayesi
bir kahramanlık, Onurlu bir ölüm
Bir yitik kent fahişesi
bir tarihi olmalı insanın
Bir insan olmalıyım

Asıl kimliğimi kaybetmiş olsam da
Yalnızlığına sahip çıkan biri
Gri bulutları, Troya’yı, sessizliği seven
Sevmeyi bilen bir insan olmalıyım

Ölüme kardeş bir ömürde
Güneşi hiç doğmayan
Güneşin battığına tanık olmayan
ama bir geçmişe sahip olan insan olmalıyım

Yoksa nereden bilebilirim ki
Yalnızlığı
ve nasıl ümit edebilirim ki bir insan olduğumu?

04.08.2003