Karanlık bir geceydi,
Soğuk, umutsuz…
Hep düşünürdük ya bazen,
İşte o geceydi.

Delicesine esen bir fırtınaya tutunmuş,
Ağlaşan martıları seyrediyorduk…
Sanki eski bir film karesiydik ikimiz.
Hafif sararmış, solgun…

Tahta masalarda yarım kalmış ömrümüz,
Öylesine duruyordu arnavut kaldırımlarına bakarak.
Yüksek duvarlı sokaklar,
Cumbalardaki fesleğenlere özenirdi,
Yarım yamalak hayatımız.

Elimizden tutanımız olmadı,
Gözlerimizi boyayan, aklımızı çelen,
Yol gösterenimiz o karanlık gecelerde,
Bazen düşündüğümüz,
Kimimiz kimsemizdi ağır aksak dakikaları ömrün.

Kimisi akrep, kimisi yelkovan oldu elimiz kolumuz…
Bazen Sen bazense delicesine bir ben olduk,
Hayata sımsıkı sarılan güpegündüz,
Yoldaş olduk insafsız bu yolda,
Beni anlayan, Seni seven Bizlerdik,
Hayal kurduğumuz o karanlık gecelerde,

Karanlık br geceydi, ellerimiz ellerimizde,
Kalbimizin sesiydi, Karanlık geceyi bölen,
Bazen hayalini kurduğumuz…

İstanbul – 02.07.2005