sen yanmasan
ben yanmasam
biz yanmasak
nasıl çıkar karanlıklar
aydınlığa?’
N.Hikmet

otuz
yedi
kan
damarlarımda

otuz
yedi
can

dipdiri otuz yedi beden
dipdiri otuz yedi alev

alevleri içimize düştü o gece
o gece Sivas’ın utancı en kızıl yerinde
otuz yedi beden
al bir alev olmuş yanmaktaydı Sivas’ın içinde

onlar ise korkmaktaydı
karşılarında devleşen öfkeden
dağlarda direnen çiçekten
sevgiden
umuttan korkmaktaydı onlar

bizlere zincir vurdukça onlar esir oluyorlardı
esaretten korkmaktaydı onlar

dipdiri otuz yedi beden
yanar nicedir Sivas’ın içinde
dipdiri otuz yedi alev
destan olmuş o gece dillerde
öfkeleri duman olmuş karışır göğün yüzüne
Sivas’tan korkmaktaydı onlar

semah dönen aşıktan neden korkar ki insan
neden
göğe yükselen ışığımızı dumana boğmak ister
onlar semahtan korkmaktaydı

böylesi buruk ciğerim
böylesi otuz yedi bedeni ancak öylesi insan
böylesi hayasız umutsuz
sevgisiz namussuz insan yakar gecelerimizi

bilmezler ki kaçılmaz sevgiden
o gelir seni bulur sabahın ilk ışığında
şafaktan kaçılır mı hiç?
bilmezler ki umuttan kaçılmaz
umut değil mi esir kentlerin öfkesindeki fırtına
fırtınadan kaçılır mı hiç?
sanırlar ki acısının hesabını sormaz
o halktır ki yedi düveli dize getirmiş
o halktır ki Bedrettin’leri bağrında yetiştirmiş
o halktır ki kurtuluşunu sizin hilafetinizden çıkaran
o halktır ki şahı sultanı titretip cumhuriyet kuran
halktan kaçılır mı hiç?

bilmezler ki onlar
otuz yedi can gider
ve onların toprakları doğurur milyonlar
bilmezler ki onlar
-pir sultan ölür dirilir-
kaçacak delik bulamazlar gün gelir
milyonlardan kaçılır mı hiç?
milyonlardan korkmaktaydı onlar

yaram derin
yaram kanar on bir yıldır
öfkem kındadır
on bir yıldır Madımakta yanan
akıtılan kandadır

o alevin bıraktığı is yakar yüreğimi
belki de o yüzden hala
otuz
yedi
can
başı dik karlı dağlarda

o yüzden hala akar

otuz
yedi
kan
damarlarımda…