kararmış sakalı sızan şaraptan
gözkapaklarında bir akşam hüznü
uzamış saçlarında duruyor zaman
buğulamış şişesi yorgun yüzünü
ölekalmış bir ağaç gölgesinde

belki ayık belki sarhoş kimbilir
belki deli belki aşık öyle mi
yattığı banklardan izi silinir
anlar onu bir şairin söylemi
en azından insan! son nefesinde

Karamürsel – 01.04.2005